Categorie: York Beer

Omdat ik veel bagage moest meenemen naar York. Had ik mijn ouders gevraagd om me te voeren naar de ferryhaven van Zeebrugge.

Vandaag was het dan het moment. Ik heb mijn vader wat moeten helpen om de weg te vinden, het is dan ook niet echt voorzien op bezoekers.

Mijn vader parkeerde de auto in de buurt en mijn ouders hielpen dragen: mijn tent, mijn rugzak en mijn picknick zak. Misschien beetje overkill.

Ik liep de terminal binnen en liet mijn bagage aan de stoeltjes staan. Intussen checkte ik in. Had ik niet alles in een zak willen steken dan had ik nu al mijn tent in het vrachtruim kunnen steken.

Nadat ik mijn ouders had bedacht voor de hulp liep ik door de bewakingspost. Mijn moeder vroeg nog waar ze me moest ophalen binnen een week. “Zelfde plaats”, riep ik nog na.

Ik liep door en bestelde nog een koffie bij de cafetaria. Mijn bagage trok de aandacht en zo had ik een gesprek met enkele medereizigers. Het plan van gratis bier stond hun wel aan. Ik ging er niet meer tegen in.

Een halfuur voor vertrek, liep ik naar de ticketcontrole. Om geen wantrouwen te wekken, deed ik netjes de zigzag die was gespannen als wachrij.

Verder was het dan tijd voor de paspoort controle. De agent had gevoel voor humor toen hij antwoordde op mijn vraag welke richting ik uit moest met “gewoon de pijltjes volgen tot de boot. Er is maar een…”

Ik liep verder en kwam op de loopbrug terecht waar ik werd begroet door een, vermoedelijk, Vietnamese bemanning.

Ik kreeg aanwijzingen om naar een kastje te gaan waar een purser sleutels uitdeelde. Met mijn boardingkaart liep ik naar de man. Hij overhandigde mijn sleutel.

Ik liep de kajuitenzone in en helemaal achteraan was mijn kajuit.

Ik dropte mijn spullen in een hoekje van de kamer.

Ik inspecteerde de kajuit om te zien wat de prijs/kwaliteit was.

De badkamer was wat benepen. Tussen de wc en de douche kraan was een gordijn.

Verder merkte ik dat de wc niet doorspoelde… Voor ik het ding gebruikte.

Ik ging eerst langs bij het wisselkantoor. Eens vragen of ze mijn oude ponden die ik van mijn moeder kreeg kon inwisselen. Nee, zei de dame, maar ze worden wel aanvaard als betaalmiddel aan boord. Overal waar ik kwam gaf ik dus oude briefjes.

Daarna nam ik mijn e-book en ging terug op stap.

In de gang hing een plan, dat je wel nodig had om niet te verdwalen.

Ik stopte even aan de klantendienst om het euvel met het toilet te melden. Ze zouden gaan kijken.

Er waren twee bars. Een met een disco theme en de andere met een loungy sfeer met piano en zang.

Ik nestelde me op een bank in die laatste en bestelde een Guinness om mijn e-boek te verorberen.

De artieste speelde op verzoek, maar er waren toch wat gekende nummers die niet kon. Ik had geen “Great Expectations”…

Toen de scheepsklok 11u sloeg, vertrok naar mijn bed.

Intussen was de wc hersteld.

Ik had mijn wekker gezet zodat ik op tijd kon douchen en voor de grote vloot een koffie kon drinken.

Om 7u werd de nieuwe dag aangekondigd door de luidsprekers in de gang. Intussen was ik al aangekleed.

Het was nog donker toen ik de bar betrad. Ik bestelde een koffie. Ik zag buiten dat we al op de Humber voeren richting Kingston-upon-Hull (kortweg Hull). De lichtjes van de industrie in de verte was een mooi zicht.

Ik had nog een paar oude bankbiljetten over en vroeg aan de barrista of ik ze bij hem kon inwisselen. Een beetje gewrongen vertelde me dat dat niet kon. Ik ging terug naar mijn plaats en las verder in mijn boek.

We naderden de dokken en ik zag het andere schip al liggen,die op Rotterdam voer.

Uit mijn studie vooraf wist ik dat mijn ferry uit Zeebrugge in een ander dok aanlegde.

Wat ik niet wist was dat de doorgang naar dat dok erg smal was.

Dat kleine rode bootje dat achteraan het schip hing trok het schip recht zodat het tussen het dok pastte. Best wel een krachtpatserke. Aan beide zijden was er een goeie decimeter over. Van precisie gesproken.

Ik had intussen een mailtje en een SMS gestuurd naar David om te laten weten dat ik er bijna was.

Zoals gewoonlijk kreeg ik geen antwoord. Al ben ik het intussen al gewoon, het gaf me weinig vertrouwen.

Toen de melding over de intercom kwam om uit te schepen en ik klaar stond om alle bagage mee te nemen, riep de barrista me. Hij vertelde me dat het nu wel kon om geld te wisselen. Daarnet was het wat moeilijker toen zijn overste erbij stond. “Hoeveel heb je bij je?” “zo’n £30” zei ik. “No problem”. Na een minuutje haalde hij splinternieuwe briefjes uit zijn kassa en was alweer een probleem opgelost.

Ik nam alle materiaal mee en begaf me naar buiten, er stond een stevige wind toen ik van boord stapte. Nog even snel door de douane en we staan in Engeland. Ik liep verder en was blij toen David me opwachtte in de aankomsthal. Hij was wat zenuwachtig omdat hij eerst aan de verkeerde terminal stond. Ik stelde hem gerust dat ik wel even had gewacht.

Hij laadde alle bagage in zijn auto en stapte in. Ik hielp wat kijken om de weg te vinden uit de haven en voor we het wisten waren we op de grote weg naar York. Hij stelde voor om onderweg ergens te stoppen voor een ontbijt dat ik geen slecht idee vond, daar ik enkel koffie achter de kiezen had. Helaas bleef hij doorrijden.

Toen we bij de stadsmuren van York waren parkeerde hij eindelijk zijn auto op een peperdure parking naast een Wetherspoons. We gingen binnen en even later stond er een English breakfast voor mijn neus. Met all-you-can-drink koffie. Ik heb alle variaties geprobeerd.

Daarna stapten we terug in en gingen op zoek naar de Racecourse. Die zoals gewoonlijk weer onvindbaar bleek voor David. Zou een GPS helpen? Ik had niet veel zin om tegen zijn onwrikbaar gevoel in te gaan. Al zagen we wel de grote tent, waar was die ingang! Na 3 keer door de stad te hebben gereden, vroeg ik hem om onder de 30mph grens te blijven en plots kwam ik een pijltje op het spoor. Die ons de juiste richting in stuurde.

David reed langzaam over de met planken bezette renbaankruising. We kwamen aan een checkpoint. David zwaaide even de security liet ons binnen. Daarna zette hij de auto op de parking.

We namen onze tenten uit de koffer en droegen ze naar het kampeerterrein. Ik gooide alles open en zette mijn grondzeil. Daarna kieperde ik alles in mijn tent. Dan hees ik het buitenzeil over de tent. Toen ik de haringen in de grond wou kloppen, leende ik de hamer van David. Omdat de wind recht in mijn tent blies, was ik in de onmogelijk om mijn ingangskoepeltje te maken. Ik liet het dan maar zo. Intussen had David zijn tent ook geïnstalleerd. Maar wat hij er mee wou doen weet ik niet. Hij zou in zijn auto slapen zei hij me.

We liepen de tent in om eens de sfeer op te snuiven. Veel was er nog niet te beleven.

Ik hielp mee met stoelen zetten, maar voelde dat iedereen op elkaar was ingespeeld. Toen David vroeg of ik wou helpen aan het opblinken van de koperen tapkranen liet ik dan ook de set-up team voor bekeken. Ik nam een vod en wat koperpoets en begon te schuren. Sommige vlekken leken er al een jaar op te zitten. Iemand kwam met een andere stof waarmee het allemaal wat vlotter liep, al was het maar een beetje. We waren met een groepje van vier. Ik was niet echt tevreden met mijn resultaat, maar we hadden vooral plezier. Toen we bijna aan het eind van de rij waren. Moest er worden getapt voor de smaakproef. De regel was wie tapt, mag niet meedoen aan de blinde test. Wat ook logisch was, omdat je wist welk nummer met welk bier correspondeerde. Ik kreeg een lijst van de bieren en een hele stapel lege melkkannen. (Van die witte plastic flacons van 4 pints met een handvat aan). Tot daar de theorie. De praktijk ging stukken moeilijker… Ten eerste waren bijlange niet alle bieren al tapklaar. Ieder had een andere werkwijze, wat het ook niet gemakkelijker maakte. En dan had je nog die stapel flessen die al snel uitgeput waren. Uiteindelijk waren er zich enkelen die zich ontfermden over het klaarmaken en afsluiten van de flessen en belangrijk in juiste volgorde zetten. Zodat ik me enkel nog moest bezighouden met het juiste bier in de juiste nummer te krijgen. Wat de nodige concentratie vereiste. Veel brouwerijen leverden enkele bieren en net die die op lijst stond was uiteraard nog niet klaar. Ik heb vele keren die taak vervloekt.

Nadat alle bieren waren ingeblikt. Ging ik naar de medewerkersruimte. Een vat was beschikbaar voor de vrijwilligers. Terwijl ik het glas aan mijn lippen zette, raakte ik in gesprek met enkele van mijn collega’s. We spraken onder andere over de bier proeverij en dat ik dat nog nooit had meegemaakt. Ze vroegen zich af waarom ik gewoon niet aanschoof. Tenslotte kende ik het bier toch niet, zodus was er weinig sprake van bevooroordeling.

Ik nam mijn glas en begaf me naar de tent. Ik schoof aan aan de tafel van David. Ik werd met open armen ontvangen. Maar eerst … Werk inhalen. Ik was een ronde achter. Dus moest ik in een relatief hoog tempo inschatten hoe bier 1 tot 6 van die categorie rook, eruitzag en smaakte. In de smaak welke smaken ik gewaar werd en ten slot wat de nasmaak vrijgaf. Maar bovenal hoe hoog ik het bier inschatte. Daarna werden alle scores op een gezamenlijke fiche geschreven en werden totalen opgesteld. Welk bier behaalde de hoogste score. Daarna kon ik meedoen met de groep. Nog een reeks van 6 bieren proeven. Intussentijd kwam onze fiche terug. We hadden een gelijkstand en dat mocht niet … Herproeven dan maar … Hoe een bierproever leiden kan.

Voor de leek: bij een bierproeverij krijgt iedere proever een paar slokken bier in zijn glas gegoten. De bedoeling is om in één slok het bier te analyseren. Lukt dat niet dan is er nog een tweede slok om dat goed te maken.En wat gebeurt er dan met het restje in het glas hoor ik u denken… wel, dat gaat onherroepelijk in de slough-bucket. Een emmer met de restjes. Tenslotte is het wel de bedoeling dat men de bieren kan beoordelen.

Na een uur of 2 had elke tafel (en dat waren toch er al zo’n 8) elk een half emmertje vol. En nee, ook met de restjes zijn we spaarzaam. Vooraleer we de regenwormen erg blij gaan maken, moet eerst alles opgemeten worden. De inhoud van de emmers wordt genoteerd als “verlies” en dan pas wordt de inhoud over het grasveld verdeeld. Hadden we dat maar niet gedaan … want het heeft de daarop volgende dagen de hele tijd geregend. Wel zag je waar de bodem was gevoed, want daar groeide het gras net iets vlotter.

Tijdens de laatste ronde werden er plannen gemaakt. We vroegen een van de locals om advies om een hapje te eten. Hij voerde ons naar een hamburgertentje van een keten die vooral in Zuid-Engeland snel in opmars was: Five Guys. Voor we binnenstapten keek ik naar de York Minster waar we naast stonden geparkeerd. ’s Nachts zag ze er grandieus uit. Maar nu naar binnen want mijn maag knort. De zaak had een minimalistisch design: witte muren met rood/witte blokken op de toonbank, veel metalen elementen.  Kortom typisch een American Diner. Wat uniek was was er op de menukaart geen hamburgers stonden maar een hele reeks ingrediënten. Het was voor mij dus een heel karwei om mijn hamburger samen te stellen. Gelukkig was de drank wel in één geheel uit een self-service automaat te halen. Nadat ik met mijn lege beker naar de drankautomaat liep en snapte hoe het ding functioneerde, vulde ik mijn beker. Nadien wou ik nog wat ijsblokjes eraan toevoegen. Helaas had ik niet gerekend op de kracht waarmee de blokjes naar beneden schoten. Ik verloor de grip op de beker en een pint cola schoot naar beneden. Ik kon nog net op tijd wegspringen terwijl een pint naar beneden gutste. Er lag wel een mat maar die kon die hoeveelheid natuurlijk niet aan en ik veroorzaakte een mini-tsunami. Nadat ik me duizendmaal had ge-excuseerd aan één van die vijf guys die met de dweil al in de weer was en die mat naar buiten sleepte. Ik deed opnieuw een poging en deze keer deed ik mijn glas maar half zo vol. Intussen waren de paar dienborden op tafel beland. Ik wou net een hap nemen uit mijn hamburger toen de local me tegenhield. Had jij geen bacon gevraagd? -Ja -Dan is deze van jou. We wisselden onze hamburgers. Het is natuurlijk moeilijk om ze uit elkaar te houden, als er enkel een bestelnummer bij de bestelling zit. Ik was dus niet nummertje 1 maar nummer 3. Geen kwaad was geschied. De hamburger was inderdaad overheerlijk. Ik nam enkele chili-frietjes maar bleef wijselijk bij mijn potato wedges. Intussen stal ik enkele chips bij David. Kwestie van de vergelijking te kunnen maken… Nadat ik 2 pint cola ophad, was een toilet uiteraard handig. Ik zocht overal maar kon geen vinden, tot ik een trap zag. In de veel minder verlichte ruimtes van het gebouw, zag ik een hoek een deur met een pictogram op. De volgende momenten zijn onbeschrijfelijk. Ik ging terug naar beneden en intussen waren mijn maten al klaar om te vertrekken. We liepen de deur uit en de uitbater volgde ons en sloot de deur achter ons. We werden letterlijk uit de zaak geveegd.

Er was nog tijd voor een biertje, dus volgde ik de local die ons naar een pub begeleidde. Aan de bar was het druk en het duurde dan ook een hele tijd eer we bediend werden. Ik had een bier in gedachten maar het vat was af. Dan maar een andere vinden, de barman was niet zo geduldig en ging naar een andere klant. Toen ik opnieuw wou bestellen moest ik dan ook weeral een tijdje wachten. Deze keer wou ik iets speciaals proberen. Het werd afgeraden door de local, maar ik wou het wel eens proberen. Ik bestelde het bier, maar het leek niet getapt te worden. Na een vijftal minuten vroeg ik het nog eens. Het bier bleek echter wel getapt te zijn, en was op de toonbank tussen de klanten in gezet, en had intussen al wat van zijn imago verloren. We vonden een tafeltje en ik zette het bier voor me. Ik proefde van het bier en het smaakte inderdaad speciaal. Niet iets wat ik normaal rap zou drinken. Mijn vrienden raadden me aan om het bier te laten staan, maar iets hield me daar in tegen. De volgende zou beter zijn! Ik ging terug naar de bar en bestelde de volgende ronde. Toen ik mijn lippen aan mijn glas zette bleek dat ik het

En wat gebeurt er dan met het restje in het glas hoor ik u denken… wel, dat gaat onherroepelijk in de slough-bucket. Een emmer met de restjes. Tenslotte is het wel de bedoeling dat men de bieren kan beoordelen.
Na een uur of 2 had elke tafel (en dat waren toch er al zo’n 8) elk een half emmertje vol. En nee, ook met de restjes zijn we spaarzaam. Vooraleer we de regenwormen erg blij gaan maken, moet eerst alles opgemeten worden. De inhoud van de emmers wordt genoteerd als “verlies” en dan pas wordt de inhoud over het grasveld verdeeld. Hadden we dat maar niet gedaan … want het heeft de daarop volgende dagen de hele tijd geregend. Wel zag je waar de bodem was gevoed, want daar groeide het gras net iets vlotter.

Tijdens de laatste ronde werden er plannen gemaakt. We vroegen een van de locals om advies om een hapje te eten. We waren zo snel weg dat ik vergat om mijn geld mee te nemen. Ik zal wel voorschieten zei de man. Hij voerde ons naar een hamburgertentje van een keten die vooral in Zuid-Engeland snel in opmars was: Five Guys. Voor we binnenstapten keek ik naar de York Minster waar we naast stonden geparkeerd. ’s Nachts zag ze er grandieus uit. Maar nu naar binnen want mijn maag knort. De zaak had een minimalistisch design: witte muren met rood/witte blokken op de toonbank, veel metalen elementen.  Kortom typisch een American Diner. Wat uniek was was er op de menukaart geen hamburgers stonden maar een hele reeks ingrediënten. Het was voor mij dus een heel karwei om mijn hamburger samen te stellen. Gelukkig was de drank wel in één geheel uit een self-service automaat te halen. Nadat ik met mijn lege beker naar de drankautomaat liep en snapte hoe het ding functioneerde, vulde ik mijn beker. Nadien wou ik nog wat ijsblokjes eraan toevoegen. Helaas had ik niet gerekend op de kracht waarmee de blokjes naar beneden schoten. Ik verloor de grip op de beker en een pint cola schoot naar beneden. Ik kon nog net op tijd wegspringen terwijl een pint naar beneden gutste. Er lag wel een mat maar die kon die hoeveelheid natuurlijk niet aan en ik veroorzaakte een mini-tsunami. Nadat ik me duizendmaal had ge-excuseerd aan één van die vijf guys die met de dweil al in de weer was en die mat naar buiten sleepte. Ik deed opnieuw een poging en deze keer deed ik mijn glas maar half zo vol. Intussen waren de paar dienborden op tafel beland. Ik wou net een hap nemen uit mijn hamburger toen de local me tegenhield. Had jij geen bacon gevraagd? -Ja -Dan is deze van jou. We wisselden onze hamburgers. Het is natuurlijk moeilijk om ze uit elkaar te houden, als er enkel een bestelnummer bij de bestelling zit. Ik was dus niet nummertje 1 maar nummer 3. Geen kwaad was geschied. De hamburger was inderdaad overheerlijk. Ik nam enkele chili-frietjes maar bleef wijselijk bij mijn potato wedges. Intussen stal ik enkele chips bij David. Kwestie van de vergelijking te kunnen maken… Nadat ik 2 pint cola ophad, was een toilet uiteraard handig. Ik zocht overal maar kon geen vinden, tot ik een trap zag. In de veel minder verlichte ruimtes van het gebouw, zag ik een hoek een deur met een pictogram op. De volgende momenten zijn onbeschrijfelijk. Ik ging terug naar beneden en intussen waren mijn maten al klaar om te vertrekken. We liepen de deur uit en de uitbater volgde ons en sloot de deur achter ons. We werden letterlijk uit de zaak geveegd.

Er was nog tijd voor een biertje, dus volgde ik de local die ons naar een pub begeleidde. Aan de bar was het druk en het duurde dan ook een hele tijd eer we bediend werden. Ik had een bier in gedachten maar het vat was af. Dan maar een andere vinden, de barman was niet zo geduldig en ging naar een andere klant. Toen ik opnieuw wou bestellen moest ik dan ook weeral een tijdje wachten. Deze keer wou ik iets speciaals proberen. Het werd afgeraden door de local, maar ik wou het wel eens proberen. Ik bestelde het bier, maar het leek niet getapt te worden. Na een vijftal minuten vroeg ik het nog eens. Het bier bleek echter wel getapt te zijn, en was op de toonbank tussen de klanten in gezet, en had intussen al wat van zijn imago verloren. We vonden een tafeltje en ik zette het bier voor me. Ik proefde van het bier en het smaakte inderdaad speciaal. Niet iets wat ik normaal rap zou drinken. Mijn vrienden raadden me aan om het bier te laten staan, maar iets hield me daar in tegen. De volgende zou beter zijn! Ik ging terug naar de bar en bestelde de volgende ronde. Toen ik mijn lippen aan mijn glas zette bleek dat ik het verkeerde bier had. Nu, dat bier smaakte beter dan dat van de local waarvoor het bedoeld was, en kwamen overeen om het zo te laten. Na deze avond van misverstanden gingen we terug naar de auto.

Terug in het “tentenkamp” nam ik mijn materiaal uit de auto van David en liep richting mijn tent. Het was al behoorlijk koud geworden. Ik kroop in mijn slaapzak en probeerde wat op te warmen. Ik veranderde mijn kleren in de tent. Toen ik na een half uurtje nog een sanitaire pauze moest inlassen, liep ik al klappertandend naar de sanitaire blok. Gelukkig was het hier een paar graden warmer.

Na een koude nacht stond ik op. Ik kleedde me aan in mijn slaapzak om geen warmte te verliezen. Ik liep nog half slapend naar de sanitaire blok. Ook al was het er maar enkele graden warmer, het voelde goed aan. Ik waste me en duwde mijn handen extra lang onder de droger.

Ik besloot om op zoek te gaan naar ontbijt. Ik liep naar de poort, waar ik een security-man uit zijn zetel moest halen. Het hek schoof tergend traag open. Ik haalde mijn GSM uit om op mijn kaart te kijken waar er een bakkerij stond aangegeven. Erg veel was er niet. Een bakkerij kon ik ontwaren uit de POI’s in radius van een goeie kilometer. Met mijn muts diep over mijn oren en mijn sjaal twee keer rond mijn nek liep ik de straat in. Ik liep de bakkerij in en bestelde een warm broodje met ontbijt garnering. Typisch Engels kregen ze daar een gebakken ei, bacon en zelfs een tomaat tussen. Omdat mijnheer geen koffie had, nam ik maar een cola mee. Bevat ook cafeïne.

Ik nam mijn bestelling mee en liep terug naar de camping. Voor ik mezelf weer opsloot zette ik me neer op een bank naast het park. Ik nam het broodje uit de verpakking, die al half doorzichtig was geworden. Het smaakte wel, al kon ik amper alles bij elkaar houden. De cola was koud, maar de kick kwam er wel.

Nadat ik alles in een vuilnisbak had gepropt, erg veel komen ze die duidelijk niet legen, liep ik terug naar de omheining. Ik kwam een vrouw tegen met een golden retriever die duidelijk ook binnen wou. Omdat er geen bel was en de post aan de andere kant van het hek lag, probeerde we beiden zijn aandacht te trekken. Na een paar minuten hadden we in ons opzet geslaagd. De poort hing nu terug krakend en piepend open. Ik wurmde me er tussen en liep terug naar mijn tentje.

Ik nam mijn e-book mee en liep de lege evenementen tent in. Ik keek rond en besliste een kijkje te nemen in de medewerkersruimte. Ik zette me op een plooistoel. Wat ongemakkelijk klapte ik mijn e-reader open en begon mijn boek te lezen. Na een half uurtje kwam iemand de zaal binnen. Het was de man die ons gisteren York by Night (Althans het betere eten en drinken). Hij nodigde me uit om een koffie te drinken in zijn caravan, in de warmte.

De koffie smaakte extra lekker. De man in kwestie was de barmanager van de Wijnbar. Hij was volop bezig met het plastificeren van letters van zijn kraam. Tussen al die bieren moet je natuurlijk opvallen als je wijn en mede verkoopt. Na een goed kwartier kwam David voorbij slenteren. Hij werd binnen geroepen terwijl die man nog iets moest oplossen in de zaal. Toen zaten we daar, ik met mijn koffietje en David die in zijn thee zat te soppen. Ik wilde vertrekken toen de man terug kwam. Op dat moment trok ik naar de zaal en David ging zich verfrissen.

In de zaal was er intussen wat leven gekomen. Er lag een hoop bidon van het slagveld dat beertasting werd genoemd. Het massa aan bieren ging toen in zo’n hoog tempo dat er amper tijd was om ze netjes te stapelen. En dan was er uiteraard de glazen die wel gestapeld waren maar nog moesten gewassen worden… en gedroogd. Uit verveling hielp ik wat mee met dat werkje. Ik zette de glazen in de trays en nadat ze door de wasmachine waren uitgedampt hief ik de mand naar de droger. Drie ronddraaiende glasborstels met drie haardrogers op gericht. Het gaf vooral een zalige warmte af. Ik duwde een voor een de glazen op de drogers.

Ik slaagde erin om de hoop glazen te reduceren tot netjes geplaatste manden. In het begin deed ik alles alleen maar de vaste kracht van afwas hielp me en liet hem het vervelende werk doen van de afdroogmachine. Al kwam ik af en toe mijn handen warmen. Het wassen ging sneller dan het drogen, waarmee zich een wachtrij ophoopte, met als gevolg dat er condens op de glazen kwam. Dan maar wat tijd tussen steken.

Na een goed uur was alles verdwenen in dozen en was het intussen mogelijk om in te checken. Ik schoof netjes aan en kreeg heel wat tabellen voorgeschoteld waarin ik mezelf moest terugvinden. De ene vrouw gaf me een badge, de andere de drank- en eetbonnetjes voor die dag. En de laatste was de takenlijst. Ik kreeg die dag twee taken: membership en foyer.

Na een half uurtje kletsen was het festival dan officieel begonnen.

Ik ging naar de tafel waar de lidmaatschap werden afgesloten. We deelden de plaats met de tombola.

Ik kreeg een goede uiteenzetting van het formulier. Met extra aandacht voor de opties en de betaalmogelijkheden. Het systeem van IBAN en BIC was hier blijkbaar nog niet doorgekomen. Al zag ik weinig verschillen met een account number en de sorting code. Nu zal het zeker niet meer gebeuren.

Bij deze taak hoorde ook de verkoop van T-shirts en polo’s. Maar eerst moest ik ze kunnen uitstallen. De kleding was netjes opgevouwen en op maat gesorteerd. Gelukkig, want in Londen is het wel even anders. Ik stelde een inventaris op van de kledij en hing toen een stuk van elke maat en kleur op de mobiele kapstok (die lelijk in de weg stond). Er was twijfel over de prijs van T-shirts van vorig jaar. Tja, die zouden enkel gekocht worden door verzamelaars.

…