Deze morgen was het moeilijk opstaan. We waren immers aan onze laatste dag gekomen. Een dag waarop we enkel asfalt zouden zien. Voor ons lag een lange weg dwars door Tjechië, Duitsland om uiteindelijk nog een stukje België te doen.
We waren bijna aan de grens Tjechië-Duitsland toen de bus nog even halt hield bij een wegrestaurant met de twee gouden bogen voor een avondmaal. Ik bestelde een menu waarvan ik dacht dat het de tegenwaarde zou zijn voor wat in mijn portefeuille zat (dat niet eenvoudig is als je bedenkt dan een 1 kroon nu 0,03 euro waard is. Dus think big!). Ik legde al mijn kronen (korunas) op een hoopje om ongeveer zo’n 140 kronen te overhandigen aan de kassierster. Ik kwam er net niet. Ik had zo’n 5 kronen te kort. Hoe ik ook zocht, ik kon enkele geen extra kroon meer op tafel toveren. De bediende weigerde dan ook om mijn klaarstaande bestelling te overhandigen. Ik stond daar zo’n minuut. Maar ze wou van geen wijken weten. Nu uiteraard kun je met euro’s nog wat redden, maar toen waren er enkel theoretische ECUs. Weinig zinvol dus en het muntstuk van 10 Belgische frank dat ik bij me had wou ze ook al niet. Na lang aandringen bezweek ze toch en liet ze me gaan voor omgerekend zo’n 15 eurocent te kort. Ik bedankte haar wel enkele keren vooraleer ik met mijn dienblad aan een tafeltje plaatsnam. Ik had mijn hamburger en mijn frietjes op en genoot nog wat van mijn Fanta, toen de chauffeur ons bijeen riep om te vertrekken.
Nog een stukje rijden en we zouden aan de grens zijn, een kleine 10 kilometer. En daar doemde zich een groot plein op, met netjes een aantal vlaggen op een rij. Waaronder de blauwe met de 12 gele sterretjes, die ik wel kon apprecieerde. Voor de bus aanschoof wou de gids er terug uit. Ging door een poortje in het hek en was zo in no time aan de Duitse zijde. Wij moesten het wel doorzitten. Maar echt lang duurde het gelukkig niet.
Toen de gids terug in de bus stapte gingen we terug op weg. De gids wou graag op de trein gezet worden in het grensstationnetje. We reden dus de snelweg af, kwamen in een klein, onooglijk dorpje terecht. Na wat zoeken vonden we dan uiteindelijk het Bahnhof. We zwaaiden de man uit en gingen terug op weg, wat zoekend maar uiteindelijk was de Autobahn terug onder onze wielen gekomen.
We gingen de nacht in toen we verder en verder het vermoedelijk Saksische land ingingen. Ik herinner me nog de lichten van Leipzig in de verte toen de bus even halt hield, maar het kon ook een andere stad geweest zijn.
Ik probeerde wat te slapen en toen ik mijn ogen terug open deed waren we al Keulen voorbij, dus we naderden doel.
Ik zag dat de anderen om me heen ook stilaan wakkerder begonnen te worden. Toen we de Duits-Belgische grens overreden, wat toen in de praktijk gewoon een lijn was. Was er een golf van euforie dat het niet lang meer zou duren tot we terug thuis zouden zijn.
De bus naderde Brussel en we reden af om naar het station van Schaarbeek te gaan. Mijn moeder stond me al op te wachten en was een beetje ontgoocheld dat ik zo lauw reageerde. Ik was een goeie week weg geweest en had veel veel meegemaakt. Ze begroette me en nam mijn bagage over. Ik nam afscheid van de begeleiders en de chauffeur, zwaaide nog een keer en toen was ik weg.
Mijn moeder liep voor om de trein te zoeken. Een boemeltje naar Brussel Zuid. Toen ze op de trein wou stappen was ze, zoals gewoonlijk, wat haastig en zette haar voet naast het opstapje. Met het gevolg dat ze tussen de trein en het perron viel. Ik nam mijn bagage terug over en samen met de conducteur, die intussen kwam aangesneld, trokken we haar uit haar netelige positie. Nog wat trillend stapte ze nu heel bewust op het opstapje en plofte zich neer op een bank in 1st klas. Toen was dat nog mogelijk met mijn vaders treinkaartjes. Ze schoof haar broek wat omhoog en zag dat haar been wat aan het bloeden was, een fameuze schaafwonde was het gevolg. Gelukkig vond ze snel de rust en kon toen we in Brussel Zuid terug in grote pas op de trein naar Brugge stappen.
Om de pijn wat te vergeten vroeg ze naar wat ik allemaal had gezien en beleefd. “Veel”, was het antwoord misschien te kort. Ik kon het niet beter samenvatten. Veel dingen moesten nog bezinken, vragen tijd en wat reiservaring. Het verbaasd me nog steeds dat ik na 20 jaar na datum nog steeds zoveel fragmenten heb onthouden. Veel dingen zullen nu ingrijpend zijn veranderd sinds 2006. Die teksten te typen laten me verlangen om het nieuwe Europa te herontdekken. Wie weet binnenkort …